[FR] Un nouveau gouvernement pour poursuivre la politique du pire
Début octobre, on nous annonçait triomphalement un accord de gouvernement après des mois de négociations dans ce qui apparait comme une recomposition de la bourgeoisie avec répartition des places pour maintenir son pré carré. Malgré l’annonce fracassante de mesures « sociales », on a surtout affaire à la continuité de la politique des précédents gouvernements. Le « retour du cœur » s’est heurté aux décisions du patronat (mic-mac autour du montant de la pension, abandon de la lutte à la pension à 65 au lieu de 67, abandon de l’augmentation salariale à 14 euros de l’heure, maintien du blocage salarial , de la chasse aux chômeurs, aux jeunes). On peut ajouter le maintien de la politique « humaine mais ferme » de Francken dont on sait la violence avec l’ouverture de nouveaux centres fermés ainsi qu'en tant que membre de l'OTAN, cet instrument de guerre des USA, envois de F16 bombarder des pays qui n'en demandaient pas tant.
Libéral-rose jusqu’à bout des ongles, ce gouvernement a également inscrit entre les lignes de la déclaration de nouvelles attaques contre les services publics, dont la fin de recrutements statutaires mais aussi et surtout la privatisation de moins en moins larvée de la SNCB. Le refinancement annoncé est largement insuffisant pour récupérer les saignées effectuées durant les dernières décennies. Parmi les annonces, il y a également l’ouverture de tronçons à des projets pilote pour préparer à la libéralisation de la SNCB, sous couvert d’une prolongation d’un monopole public qui n’en porte quasiment plus que le titre. Un gros morceau de la SNCB, le fret ex-SNCB Logistic 1900 agents, étant déjà privatisée depuis 2015.
Rien d’étonnant quand on sait que le gouvernement a directement réaffirmé ses engagements européens. Les restaurants ferment mais la note sera salée.
Enfin, les différents gouvernements sont incapables de répondre à la crise sanitaire : pour le maintien des profits des monopoles et des actionnaires, ils nient la contamination sur le lieu de travail, ne voient pas ce qu’ils pourraient faire de plus (dixit Ducarme)… sauf à rendre obligatoire le télétravail (qui isole les travailleurs) et reporter encore davantage sur la responsabilisation individuelle alors que l’enjeu est bien le mode de production et ce qui en découle avec la casse de l’hôpital public.
Une chose est claire : les travailleurs n’attendent rien de ce gouvernement et ils ont raison. Face aux attaques du patronat qui se multiplient (retrait des conquêtes, manque de protection) et à la répression gouvernementale, la résistance ouvrière s’organise. De nombreuses grèves sont menées surtout dans la grande distribution chez Makro, Colruyt ; mais aussi dans d’autres grands groupes : chez AB-Inbev en septembre ou chez TNT plus récemment. On retrouvera dans ce numéro des articles et analyses sur les menaces qui pèsent sur l’industrie, sur les nouvelles concentrations de capital et les perspectives de lutte
Soutenons la lutte des travailleurs, travaillons ensemble à la construction d’un front unique de classe pour la reconquête de nos droits, pour une autre société à l’économie planifiée par nous et qui réponde à nos besoins ! Amplifions également la victoire antifasciste en Grèce avec la condamnation d’Aube Dorée comme organisation criminelle et une grande mobilisation antifa notamment à l’appel du KKE mais surtout du PAME, front militant de tous les travailleurs. Un exemple pour la Belgique ?
[NL] Een nieuwe regering die gewoon het verderzetten van een slecht beleid betekent
Begin oktober werd er ons triomfantelijk een regeringsakkoord aangekondigd na maandenlange onderhandelingen over wat een her-samenstelling lijkt te zijn van de burgerij waarbij een herverdelingdeling van plaatsen het beheer van de achtertuin werd verzekerd. Ondanks de mooiklinkend aankondiging van "sociale" maatregelen, hebben we vooral te maken met de continuïteit van het beleid van vorige regeringen. De "terugkeer van het hart" stuitte op de beslissingen van de werkgevers (veel lawaai over de hoogte van het pensioen, het opgeven van de strijd om het pensioen op 65 in plaats van 67, het opgeven van de salarisverhoging naar 14 euro per uur, handhaving van de loonstop, de jacht op werklozen, op de jongeren). We kunnen het handhaven van het 'humane maar stevige' beleid van Francken eraan toevoegen, wiens geweld we kennen met de opening van nieuwe gesloten centra maar ook om als lid van de NAVO, dit oorlogsinstrument van de VS, het zenden van F16’s om landen te bombarderen die hier niet om gevraagd hadden.
Liberaal-roze tot op de puntjes van hun nagels, heeft deze regering heeft tussen de regels in van de verklaring ook nieuwe aanvallen op de openbare diensten opgenomen, waaronder het einde van de statutaire aanwervingen maar ook en vooral de steeds minder verhulde privatisering van de NMBS. De aangekondigde herfinanciering is grotendeels onvoldoende om de besparingen van de afgelopen decennia terug te krijgen. Onder de aankondigingen is er ook het opstarten in bepaalde secties van proefprojecten ter voorbereiding van de liberalisering van de NMBS, onder de dekmantel van een uitbreiding van een openbaar monopolie dat nauwelijks meer omvat dan de titel. Een groot deel van de NMBS, de ex-NMBS Logistic 1900-vracht-afhandeling, is al geprivatiseerd sinds 2015.
Geen wonder als je bedenkt dat de regering haar Europese toezeggingen rechtstreeks heeft bevestigd. De restaurants gaan dicht, maar de rekening zal hoog zijn.
Ten slotte zijn de verschillende regeringen niet bij machte om echt te reageren op de gezondheidscrisis: om de winsten van monopolies en aandeelhouders op peil te houden, ontkennen ze besmetting op de werkvloer, zien ze niet wat ze nog meer kunnen doen (dixit Ducarme) ... Behalve om het telewerken te verplichten (waardoor werkers worden geïsoleerd) en vooral te hameren op de individuele verantwoordelijkheid wanneer eigenlijk draait om de productiewijze en alles wat uiteindelijk neerkomt op de afbraak van de openbare ziekenhuizen.
Eén ding is duidelijk: de werkers verwachten niets van deze regering en ze hebben gelijk. Geconfronteerd met toenemende aanvallen van werkgevers (afbraak van verworvenheden, gebrek aan bescherming) en repressie door de regering, organiseert het verzet van werkers zich. Vooral in de groot-distributie bij Makro, Colruyt waren er reeds heel wat stakingen; maar ook in andere grote groepen was dit het geval: bij AB-Inbev in september of recenter bij TNT. In dit nummer vinden we artikelen en analyses over de dreigingen die de industrie boven het hoofd hangen, over de nieuwe kapitaalconcentraties en de vooruitzichten op strijd.
Laten we de strijd van de werkers steunen, laten we samenwerken om een verenigd klassenfront op te bouwen voor de herovering van onze rechten, voor een andere samenleving met een door ons geplande economie die aan onze behoeften voldoet! Laten we ook het belang van de antifascistische overwinning in Griekenland erkennen, met de veroordeling van Gouden Dageraad als een criminele organisatie en de grote anti-fascistische mobilisatie, met name op oproep van de KKE maar vooral van PAME, het militante front van alle werkers. Een voorbeeld voor België?
Comments